WlaĹnie ukazaĹy siÄ dwie nowe prace G.Mayra:
- A well-preserved second trogon skeleton (Aves, Trogonidae) from the middle Eocene of Messel, Germany
Gerald Mayr, Palaeobiodiversity and Palaeoenvironments ,online first, 2009;
- A small loon and a new species of large owl from the Rupelian of Belgium (Aves: Gaviiformes, Strigiformes)
Gerald Mayr, Paläontologische Zeitschrift , online first, 2009.
W pierwszej pracy Mayr opisuje nowy szkielet trogona ze Ĺodkowego eocenu (ok. 47 Ma) Messel w Niemczech. Jest to nalepiej zachowany eoceĹski okaz z tego rzÄdu. Masillotrogon pumilio, bo o nim mowa, byĹ oryginalnie opisany jako przedstawiciel rodzaju Primotrogon (Mayr, 2005) jednak ze wzglÄdu na kilka zasadniczych róşnic w osteologii wyznaczono dla niego nowy rodzaj. Masillatrogon róşni siÄ od Primotrogon przede wszystkim wÄĹźszÄ
przestrzeniÄ
miedzyĹrĂłdrÄcznÄ
koĹci nadgarstkowo-ĹrĂłdrÄcznej i proporcjonalnie dĹuĹźszym palcem I (paluchem). Ta pierwsza cecha jest cechÄ
plezjomorficznÄ
(pierwotnÄ
) i potwierdza usytuowanie Masillatrogon poza kladem zawierajÄ
cym Primotrogon i grupÄ koronnÄ
Trogoniformes (w tym trogony wspĂłĹczeĹnie ĹźyjÄ
ce). Odmienna budowa skrzydeĹ wĹrĂłd gatunkĂłw wczesnych trogonĂłw wskazuje teĹź na to Ĺźe ptaki te posĹugiwaĹy siÄ róşnymi technikami lotu. Znaleziony okaz jest rĂłwnieĹź kolejnym dowodem na to Ĺźe trogony pochodzÄ
z terenĂłw Starego Ĺwiata.
Druga praca opisuje szczÄ
tki dwĂłch gatunkĂłw znalezione w formacjii Boom (pd. Antwerpia, Belgia), bogatej w skamieliny ptakĂłw z przed 23-24 Ma (wczesny oligocen).
Pierwszy okaz to gatunek maĹego nura Colymboides (?) metzleri znany juz wczeĹniej z niekompletnego szkieletu znalezionego w Niemczech (Mayr, 2004). Okaz stanowiÄ
koĹci skrzydeĹ i obrÄcz koĹczyny piersiowej.
Drugi okaz Selenornis steendorpenis (Mayr, 2009) jest nowym gatunkiem duĹźej sowy wielkoĹci samca puszczyka uralskiego (Strix uralensis). Okaz stanowiÄ
prawa koĹÄ stÄpowo-ĹrĂłdstopowa i dalsza cz. prawej koĹci piszczelowo-stÄpowej. Obie koĹci sÄ
poĹÄ
czone. Jest to najbardziej istotna skamieniaĹoĹÄ w obrÄbie rodzaju Selenornis, znanego do tej pory jedynie z dalszej cz. koĹci stÄpowo-ĹrĂłdstopowej znalezionej w bliĹźej nieznanej lokalizacji w Quercy (pd-zach Francja).
Specjalne podziÄkowania dla Skreca i Dawida Mazurka za info!!!
Pozdrawiam
Piotrek
Nowe odkrycia w paleornitologii
Nowe odkrycia w paleornitologii
GW OTOP
Nowe artykuĹy w Paleontological Journal Vol. 43
W numerze 2 (Marzec, 2009) ukazaĹa siÄ praca N. V. Zelenkova i E. N. Kurochkina:
Neogene phasianids (Aves: Phasianidae) of Central Asia: 1. Genus Tologuica gen. nov.
W numerze 3 (Maj, 2009) jej kontynuacja:
Neogene phasianids (Aves: Phasianidae) of Central Asia: 2. Genera Perdix, Plioperdix, and Bantamyx.
W pierwszej pracy autorzy opisujÄ nowy rodzaj Tologuica z rodziny baĹźantowatych (Phasianidae). W obrÄbie rodzaju wyróşniono dwa gatunki: Tologuica aurorae i Tologuica karhui. SkamieniaĹoĹci przypisane do obu gatunkĂłw zostaĹy znalezione w lokalizacji Sharga (zach. Mongolia) i sÄ datowane na Ĺr. miocen.
Przedstawiciele rodzaju Tologuica wykazujÄ mieszankÄ cech wymarĹych rodzajĂłw Palaeocryptonyx, Palaeortyx i Plioperdix oraz wspĂłĹczesnego rodzaju Coturnix. Budowa stopy sugeruje Ĺźe przedstawiciele Tologuica mieli podobnÄ ekologiÄ do europejskiego rodzaju Palaeortyx i byĹy to prawdopodobnie ptaki przystosowane do nadrzewnego trybu Ĺźycia, w przeciwieĹstwie do naziemnych Coturnix i Plioperdix.
W drugiej pracy zostaĹ przeanalizowany stary i nowy materiaĹ kopalny przypisany do gatunkĂłw: Perdix margaritae, Plioperdix ponticus i Bantamyx georgicus.
SzczÄ tki Perdix margaritae (Kurochkin, 1985) sÄ znane z późnego pliocenu Republiki Buriacji (Rosja).
Gatunek Plioperdix ponticus (Tugarinov, 1940) jest znany z wiÄkszej iloĹci skamieniaĹoĹci znalezionych w MoĹdawii i na Ukrainie (wczesny pliocen) oraz w Buriacji i pn. Mongolii (późny pliocen).
Bantamyx georgicus (Kurochkin, 1982) znany jest jedynie z materiaĹu pochodzÄ cego z Kirgis Nuur w Mongolii, datowanego na późny miocen.
Praca wnosi poprawki do diagnozowania ww. gatunkĂłw. OprĂłcz tego w pracy udowodniono Ĺźe koĹÄ stÄpowo-ĹrĂłdstopowa z lokalizacji Pavlodar (Kazachstan; późny miocen) naleĹźy do rodzaju Palaeoperdix a nie Palaeortyx, jak sugerowano we wczeĹniejszych pracach.
Autorzy zwracajÄ teĹź uwagÄ Ĺźe maĹa iloĹÄ neogeĹskich baĹźantowatych z Azji jest szczegĂłĹowo porĂłwnana z neogeĹskimi taksonami z Europy oraz ze wspĂłĹczesnymi gatunkami.
Pozdrawiam
Piotrek
W numerze 2 (Marzec, 2009) ukazaĹa siÄ praca N. V. Zelenkova i E. N. Kurochkina:
Neogene phasianids (Aves: Phasianidae) of Central Asia: 1. Genus Tologuica gen. nov.
W numerze 3 (Maj, 2009) jej kontynuacja:
Neogene phasianids (Aves: Phasianidae) of Central Asia: 2. Genera Perdix, Plioperdix, and Bantamyx.
W pierwszej pracy autorzy opisujÄ nowy rodzaj Tologuica z rodziny baĹźantowatych (Phasianidae). W obrÄbie rodzaju wyróşniono dwa gatunki: Tologuica aurorae i Tologuica karhui. SkamieniaĹoĹci przypisane do obu gatunkĂłw zostaĹy znalezione w lokalizacji Sharga (zach. Mongolia) i sÄ datowane na Ĺr. miocen.
Przedstawiciele rodzaju Tologuica wykazujÄ mieszankÄ cech wymarĹych rodzajĂłw Palaeocryptonyx, Palaeortyx i Plioperdix oraz wspĂłĹczesnego rodzaju Coturnix. Budowa stopy sugeruje Ĺźe przedstawiciele Tologuica mieli podobnÄ ekologiÄ do europejskiego rodzaju Palaeortyx i byĹy to prawdopodobnie ptaki przystosowane do nadrzewnego trybu Ĺźycia, w przeciwieĹstwie do naziemnych Coturnix i Plioperdix.
W drugiej pracy zostaĹ przeanalizowany stary i nowy materiaĹ kopalny przypisany do gatunkĂłw: Perdix margaritae, Plioperdix ponticus i Bantamyx georgicus.
SzczÄ tki Perdix margaritae (Kurochkin, 1985) sÄ znane z późnego pliocenu Republiki Buriacji (Rosja).
Gatunek Plioperdix ponticus (Tugarinov, 1940) jest znany z wiÄkszej iloĹci skamieniaĹoĹci znalezionych w MoĹdawii i na Ukrainie (wczesny pliocen) oraz w Buriacji i pn. Mongolii (późny pliocen).
Bantamyx georgicus (Kurochkin, 1982) znany jest jedynie z materiaĹu pochodzÄ cego z Kirgis Nuur w Mongolii, datowanego na późny miocen.
Praca wnosi poprawki do diagnozowania ww. gatunkĂłw. OprĂłcz tego w pracy udowodniono Ĺźe koĹÄ stÄpowo-ĹrĂłdstopowa z lokalizacji Pavlodar (Kazachstan; późny miocen) naleĹźy do rodzaju Palaeoperdix a nie Palaeortyx, jak sugerowano we wczeĹniejszych pracach.
Autorzy zwracajÄ teĹź uwagÄ Ĺźe maĹa iloĹÄ neogeĹskich baĹźantowatych z Azji jest szczegĂłĹowo porĂłwnana z neogeĹskimi taksonami z Europy oraz ze wspĂłĹczesnymi gatunkami.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP
JakiĹ czas temu wspominaĹem o pracy G. Mayra o trogonie z Messel. ZostaĹa ona zamieszczona w czasopismie Palaeobiodiversity and Palaeoenvironments. Periodyk ten jest niczym innym jak dawnym Senckenbergiana Lethaea, a oprĂłcz ww. artykuĹu znajduje siÄ w nim caĹa masa innych, z ktĂłrych spora czÄĹÄ dotyczy ptakĂłw. Jest ich tak wiele Ĺźe nie dam rady streĹciÄ ich wszystkich za jednym razem wiÄc postaram sie to zrobic w kilku czÄĹciach.
Na poczÄ tek praca ktĂłra najbardziej mnie zainteresowaĹa bo sÄ w niej opisane dwa caĹkowicie nowe rodzaje ptakĂłw:
The late Oligocene birds of the Crechy quarry (Allier, France),
with a description of two new genera
(Aves: Pelecaniformes: Phalacrocoracidae, and Anseriformes: Anseranatidae)
C. Mourer-Chauvire, D. Berthet, M. Hugueney
ArtykuĹ opisuje znaleziska z kamienioĹomu Crechy (Prowincja Allier, Francja), w ktĂłrym znajduje siÄ kilka warstw bogatych w skamieniaĹoĹci ptakĂłw. Warstwy te datuje siÄ na późny oligocen. WiÄkszoĹÄ znalezionych tam szczÄ tkĂłw naleĹźy do tych samych gatunkĂłw ktĂłre sÄ znane ze sĹynnej lokalizacji Saint-Gerand-le-Puy (ta sama prowincja). WiÄkszoĹÄ z tych ptakĂłw to formy akuatyczne, ktĂłre ĹźyĹy prawdopodobnie na brzegach jeziora, ktĂłre byĹo tam w owym czasie. Odkryto tam rĂłwnieĹź dwa nowe gatunki naleĹźÄ ce do dwĂłch nowych rodzajĂłw.
Pierwszy z nich to maĹy kormoran Borvocarbo guilloti. Okaz skĹada siÄ jedynie z proksymalnej cz. prawej k. kruczej. KoĹÄ ta jednak posiada kolisty w ksztaĹcie i wklÄsĹy staw Ĺopatkowy co róşni rodzaj od wszystkich innych znanych nauce przedstawicieli rodziny kormoranĂłw (Phalacrocoracidae).
Drugi gatunek Anserpica kiliani jest przedstawicielem rodziny bezpĹetwcĂłw (Anseranatidae), ktĂłra obecnie jest reprezentowana tylko przez jeden gatunek wystÄpujÄ cy na terenie Australii i Nowej Gwinei. Co ciekawe to juĹź drugi odkryty w tym roku nowy rodzaj i gatunek tej rodziny. Na poczÄ tku roku ukazaĹa sie praca o gatunku Eoanseranas handae (Worthy et Scanlon, 2009), ktĂłrego szczÄ tki znaleziono w Australii.
Okaz naleĹźÄ cy do nowo opisanego rodzaju skĹada siÄ z prawie kompletnej koĹci kruczej, ktĂłra róşni siÄ kilkoma osteologicznymi detalami od innych przedstawicieli rodziny bezpĹetwcĂłw (Anseranatidae).
W pracy opisane sÄ rĂłwnieĹź nowe znaleziska gatunkĂłw naleĹźÄ cych do kopalnej rodziny flamingĂłw - Palaeolodidae. Znaleziono tam szczÄ tki aĹź trzech gatunkĂłw naleĹźÄ cych do tej rodziny: Palaeolodus ambiguus (Milne-Edwards, 1863), Palaeolodus gracilipes (Milne-Edwards, 1863) i Palaeolodus crassipes (Milne-Edwards, 1863).
Inne znalezione tam skamieniaĹoĹcii naleĹźÄ do : kuraka Palaeortyx brevipes (Milne-Edwards, 1869), kaczki Mionetta blanchardi (Milne-Edwards, 1863), chruĹciela Paraortygometra porzanoides (Milne-Edwards, 1869), nieokreĹlkonego gatunku pĹatkonoga cf. Phalaropodinae, dwĂłch gatunkĂłw mew (Larus elegans i Larus totanoides; oba Milne- Edwards, 1867-68), przedstawiciela rodziny jerzykĂłw Procypseloides cf. ignotus (Milne-Edwards, 1871) oraz przedstawiciela rzÄdu wrĂłblowych (Passeriformes), ktĂłrego jednak szczÄ tkĂłw nie udaĹo siÄ przypisaÄ nawet do konkretnego podrzÄdu.
Nowe skamieniaĹoĹci wnoszÄ ogromy wkĹad w wiedzÄ na temat ornitofauny późnego oligocenu zachodniej Europy.
Pozdrawiam
Piotrek
Na poczÄ tek praca ktĂłra najbardziej mnie zainteresowaĹa bo sÄ w niej opisane dwa caĹkowicie nowe rodzaje ptakĂłw:
The late Oligocene birds of the Crechy quarry (Allier, France),
with a description of two new genera
(Aves: Pelecaniformes: Phalacrocoracidae, and Anseriformes: Anseranatidae)
C. Mourer-Chauvire, D. Berthet, M. Hugueney
ArtykuĹ opisuje znaleziska z kamienioĹomu Crechy (Prowincja Allier, Francja), w ktĂłrym znajduje siÄ kilka warstw bogatych w skamieniaĹoĹci ptakĂłw. Warstwy te datuje siÄ na późny oligocen. WiÄkszoĹÄ znalezionych tam szczÄ tkĂłw naleĹźy do tych samych gatunkĂłw ktĂłre sÄ znane ze sĹynnej lokalizacji Saint-Gerand-le-Puy (ta sama prowincja). WiÄkszoĹÄ z tych ptakĂłw to formy akuatyczne, ktĂłre ĹźyĹy prawdopodobnie na brzegach jeziora, ktĂłre byĹo tam w owym czasie. Odkryto tam rĂłwnieĹź dwa nowe gatunki naleĹźÄ ce do dwĂłch nowych rodzajĂłw.
Pierwszy z nich to maĹy kormoran Borvocarbo guilloti. Okaz skĹada siÄ jedynie z proksymalnej cz. prawej k. kruczej. KoĹÄ ta jednak posiada kolisty w ksztaĹcie i wklÄsĹy staw Ĺopatkowy co róşni rodzaj od wszystkich innych znanych nauce przedstawicieli rodziny kormoranĂłw (Phalacrocoracidae).
Drugi gatunek Anserpica kiliani jest przedstawicielem rodziny bezpĹetwcĂłw (Anseranatidae), ktĂłra obecnie jest reprezentowana tylko przez jeden gatunek wystÄpujÄ cy na terenie Australii i Nowej Gwinei. Co ciekawe to juĹź drugi odkryty w tym roku nowy rodzaj i gatunek tej rodziny. Na poczÄ tku roku ukazaĹa sie praca o gatunku Eoanseranas handae (Worthy et Scanlon, 2009), ktĂłrego szczÄ tki znaleziono w Australii.
Okaz naleĹźÄ cy do nowo opisanego rodzaju skĹada siÄ z prawie kompletnej koĹci kruczej, ktĂłra róşni siÄ kilkoma osteologicznymi detalami od innych przedstawicieli rodziny bezpĹetwcĂłw (Anseranatidae).
W pracy opisane sÄ rĂłwnieĹź nowe znaleziska gatunkĂłw naleĹźÄ cych do kopalnej rodziny flamingĂłw - Palaeolodidae. Znaleziono tam szczÄ tki aĹź trzech gatunkĂłw naleĹźÄ cych do tej rodziny: Palaeolodus ambiguus (Milne-Edwards, 1863), Palaeolodus gracilipes (Milne-Edwards, 1863) i Palaeolodus crassipes (Milne-Edwards, 1863).
Inne znalezione tam skamieniaĹoĹcii naleĹźÄ do : kuraka Palaeortyx brevipes (Milne-Edwards, 1869), kaczki Mionetta blanchardi (Milne-Edwards, 1863), chruĹciela Paraortygometra porzanoides (Milne-Edwards, 1869), nieokreĹlkonego gatunku pĹatkonoga cf. Phalaropodinae, dwĂłch gatunkĂłw mew (Larus elegans i Larus totanoides; oba Milne- Edwards, 1867-68), przedstawiciela rodziny jerzykĂłw Procypseloides cf. ignotus (Milne-Edwards, 1871) oraz przedstawiciela rzÄdu wrĂłblowych (Passeriformes), ktĂłrego jednak szczÄ tkĂłw nie udaĹo siÄ przypisaÄ nawet do konkretnego podrzÄdu.
Nowe skamieniaĹoĹci wnoszÄ ogromy wkĹad w wiedzÄ na temat ornitofauny późnego oligocenu zachodniej Europy.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP
Piotr G. pisze:dwĂłch gatunkĂłw mew (Larus elegans i Larus totanoides; oba Milne- Edwards, 1867-68
tak jest w "Cenozoic Birds of the World, Part 1: Europe"Genus Laricola n. g.
Laricola MlĂkovskĂ˝, this paper [Type by original designation: Larus elegans Milne-Edwards, 1868.]
Diagnosis: A gull with relatively long hindlimbs and short forelimbs (in comparison with the modern Larus Linnaeus).
Species included: Laricola elegans (Milne-Edwards), and Laricola totanoides (Milne-Edwards).