Amonity
Amonity (dewon- kreda) Nazwa wywodzi siÄ od egipskiego boga Amona o spiralnych rogach.PoczÄ wszy od Ĺredniowiecza ludzie uznawali te stworzenia za zaklÄte w kamieĹ wÄĹźe w renesansie amonity stanowiĹy ozdobÄ wiele gabinetĂłw osobliwoĹci . Dopiero anglik Robert Hooke stwierdziĹ, Ĺźe amonity sÄ to wymarĹe zwierzÄta.
Budowa muszli: muszla amonitĂłw jest zbudowana z aragonitu i zazwyczaj zwiniÄta w spiralÄ, ktĂłra skĹada siÄ z dwĂłch czÄĹci komory mieszkalnej, ktĂłrej wyglÄ d nie jest dokĹadnie znany i z aparatu hydrostatycznego fragmokonu, ktĂłry miaĹ przegrody szczytowej czÄĹci muszli, przez ktĂłre przechodziĹ syfon sznur tkanek ktĂłry pomagaĹ w regulacji pĹynĂłw w komorach .Amonity z wyglÄ du byĹy podobne do spokrewnionych ĹodzikĂłw, ktĂłre róşniĹy siÄ nastÄpujÄ cymi cechami:
1. Rurka syfonu byĹa poĹoĹźona przy zewnÄtrznej krawÄdzi skrÄtu (peryferyczny) .
2. Przegrody sÄ silnie sfaĹdowane
Przegrody sÄ podzielone na zatoki (linia wklÄsĹa) i siodĹo (linia wypukĹa) Zatoki sÄ oznaczone literami:
1. A zatoka dodatkowa
2. E zatoka zewnÄtrzna
3. I zatoka wewnÄtrzna
4. L zatoka boczna
5. n linia szwu
6. U zatoka pÄpkowa
Wczesne amonity byĹy trĂłjzatokowe a Jurajskie i kredowe miaĹy
piÄÄ szeĹÄ zatok Heteromorfy wyjÄ tkowo miaĹy cztery zatoki.

Rysunek 1 Ewolucja linii przegrĂłd fragmokonu z Lehmann&Hillmer 1990

Rysunek 2 Budowa muszli i przegrĂłd z Lehmann&Hillmer 1990
Amonity pojawiĹy siÄ w dewonie wywodzÄ siÄ, od BaktrytĂłw (ordowik-perm) u tych ĹodzikĂłw przegrody, frogmokona juĹź byĹe pofaĹdowane syfon byĹ poĹoĹźony peryferycznie, baktryty z wyglÄ du sÄ podobne do ordowickich ĹodzikĂłw (Orthocerida o muszli prostej syfon byĹ centralnie poĹoĹźony ordowik -trias), z ktĂłrymi sÄ spokrewnione z dewonu jest wiele opisanych dewoĹskich form przejĹciowych od muszli prostych (ortykanowych ) do Ĺukowatych (cyrtokonowych) i spiralnych (gyrokonowych).
KsztaĹt muszli zmienna siÄ od typu ewolutnego szeroko pÄpkowa i iwolutna , pÄpkiem nazywamy Ĺrodek muszli np.
Perisphinctes majÄ muszlÄ ewolutÄ , Macrocephalites jest iwolutne .


Rysunek 3 amonity z aptychami
Aptychy i anaptychy:Aptychy sÄ kalcytowymi strukturami zĹoĹźonymi z dwĂłch skorupek , na podobieĹstwo skorupek maĹşów . Anaptychy sÄ strukturami jedno czÄĹciowymi , zbudowanej z
substancji organicznej i wyglÄ dajÄ ca jak jedna poĹĂłwka aptycha . PoniewaĹź od czasu do czasy byĹy znajdowane w komorach mieszkalnych uwaĹźano je za fragmenty czÄĹci miÄkkich .W 1976 niemiecki paleontolog Urlich Lehmann wykazaĹ Ĺźe dobrze zachowane aptychy i anaptychy zawierajÄ czÄsto rogowÄ strukturÄ ksztaĹtem przypominajÄ cÄ gĂłrna szczÄkÄ spĂłĹczesnych gĹowonogĂłw i razem reprezentujÄ aparat szczÄkowy zwierzÄcia .
Tarka: u miÄczakĂłw charakterystyczne chitynowe zÄ bki gÄsto ustawione na faĹdzie dna jamy gÄbowej. U amonitĂłw jest to prosty typ z siedmioma bardzo prostymi zÄbami w kaĹźdym rzÄdzie poprzecznym (3-1-3) tarka byĹa pomocna przy poĹykaniu pokarmu .
Dymorfizm : zjawisko polegajÄ ce na istnieniu róşnic w wielkoĹci muszli pomiÄdzy samcami a samicami wyróşnia siÄ dwa typy:
1. Makrokonchy duĹźe osobniki (samice)
2. Mikrokonchy maĹe osobniki (samce).
Te zjawisko wykryĹ polski naukowiec Henryk Makowski w 1962 r.

Rysunek 4 przykĹad dymorfizmu z Matyja 1986
ĹšrĂłdĹa:
http://pl.wikipedia.org/wiki/Tarka
http://www.fmnh.helsinki.fi/users/haara ... noidea.htm
http://kosmoceraten.de/Neuigkeiten/ammonitenmodell.html
M . Machalski , J . Stolarski Paleofakty RTW 2000
K, Beurlen , G . Richter SkamieniaĹoĹci GeoCenter 1997
U.Lehmann , G.Hillmer BezkrÄgowce kopalne WG 1991
B,A.Matyja Developmental polimorphism in oxfordian ammonites Acta geologica polonica (36) 1986