[OPIS] Physornis fortis

Czyli o potomkach dinozaurów - zwierzętach z kladu Avialae
Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

[OPIS] Physornis fortis

Post autor: Piotr G. »

PHYSORNIS FORTIS Ameghino, 1895



Systematyka:
Rząd: Cariamiformes Hackett et al., 2008 (dawniej należące tu gatunki umiejscawiano w obrębie rzędu żurawiowych – Gruiformes Bonaparte, 1854)
Podrząd: Cariamae Furbringer, 1888
Rodzina: Fororaki – Phorusrhacidae Ameghino, 1889
Podrodzina: Physornithinae Agnolin, 2007 (dawniej Brontornithinae, Moreno et Mercerat, 1891)

Synonimy:
Aucornis euryrhyncus Ameghino, 1898:9; Brodkorb, 1967

Znalezione szczątki:
Typ: fragment o długości ok. 137 cm, tworzący dobrzuszną cz. spojenia i przylegającą cz. prawej gałęzi żuchwy (BMNH-A583)
Pozostały materiał:
- spojenie żuchwy, zawierające cz. lewej gałęzi , połączone z doogonową cz. lewej k. czworoboczno-jarzmowej oraz kręgiem szczytowym; ponadto fragmenty kręgów, członów palcowych itd. (FM-P13340);
- dobrze zachowane spojenie żuchwy, połączone z doogonowym końcem prawej k. czworoboczno-jarzmowej (FM-P13619);
- bliższa cz. lewej k. stępowo-śródstopowej (MACN-A-52-185);
- nosowy koniec spojenia żuchwy (MACN-A-52-186);
- człon palcowy I palca II lewej stopy (MACN-A-52-187);
(Te ostatnie 3 fragmenty były połączone i stanowił typ dla Aucornis euryrhyncus Ameghino, 1898)
- człon palcowy I palca IV lewej stopy (MACN-A-52-188);
- niekompletny bliższy koniec prawej k. udowej, znajdujący się w Muzeum Amherst College w Massachussetts (USA), powiązana z gatunkiem i zilustrowana przez Loomis’a (1914:226) (brak numeracji).

Lokalizacja i wiek znaleziska:
Materiał znaleziono w stanowiskach Puerto Desado, Punta Nova i La Flexa, w prowincji Santa Cruz (Argentyna). Pokłady w których znaleziono szczątki datowane są na śr. i grn. oligocen (Mac Fadden, 1985; Marshall et al., 1986).

Wymiary: (w cm; liczby w nawiasach dotyczą niekompletnych okazów)
Żuchwa: (FM-P13340) dł. na grzbietowej powierzchni – (11,0); szerokość podstawy spojenia – 7,0; wysokość przy podstawie spojenia – (5,9);
(FM-P133619) dł. na grzbietowej powierzchni – 11,3; szerokość podstawy spojenia – (7,5);
Kręg szczytowy (FM-P13340): maks. szerokość kłykciowego dołka – 3,82;
K. udowa (okaz z Amherst College w Massachussetts, wg. Loomis’a, 1914): min. poprzeczna szerokość trzonka – 5,8; maks. dystalna szerokość – 14,8;
K. stępowo-śródstopowa (MACN-A-52-185): maks. proksymalna szerokość – 10,5; proksymalna dobrzuszno-dogrzbietowa średnica – 6,7; szerokość trzonka na poziomie pęknięcia – 5,4;
Człon palcowy I palca IV lewej stopy (MACN-A-52-188): dł. osi – 6,3; maks. proksymalna szerokość – 4,5; maks. dystalna szerokość – (3,2).

Charakterystyka:
Typowy gatunek podrodziny do której należy o gigantycznych rozmiarach, mogących rywalizować z Brontornis, z którym jak do niedawna sądzono był blisko spokrewniony (patrz Alvarenga i Hoffling, 2003).
Charakterystyczne spojenie żuchwy jest b. krótkie i szerokie z prawie płaską dobrzuszną powierzchnią w środkowej części. Rozmiar spojenia żuchwy BMNH-A583, opisanego oryginalnie przez Ameghino (1895) jest zbliżony do dwóch okazów z Field Museum w Chicago, jednak wykazują one interesujące różnice w dogrzbietowej powierzchni. W okazie FM-P13340 jest ona prawie płaska i ma różny kształt kanałów podłużnych; róznice te zostały zinterpretowane jako osobnicze (Alvarenga i Hoffling, 2003). Petterson (1941:52) egzaminował typ, znajdujący się obecnie w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie i doszedł do wniosku, iż okaz nie posiada żadnych morfologicznych cech przemawiających za jego przynależnością do Phorusrhacidae. Autor sugerował nawet, że okaz może być grzebieniem biodrowym ssaka. Alvarenga i Hoffling (2003) po ponownym zbadaniu okazu stwierdzili że jest to z całą pewnością cz. prawej żuchwy dużego fororaka.
Gałęzie żuchwy w porównaniu z rodzajem Phorusrhacos leżą dalej od przyśrodkowej osi żuchwy, co mówi o tym że czaszka miała szerszą podstawę.
Proksymalna cz. k. stępowo-śródstopowej jest bardzo spłaszczona w dobrzuszno-dogrzbietowym obszarze, co w połączeniu z krótkim i szerokim spojeniem żuchwy oraz wielkimi rozmiarami stanowi cechy charakterystyczne Physornithinae. Boczny staw k. stępowo-śródstopowej, w proksymalnym spojrzeniu, ma kształt prawie czworokątny. Boczna krawędź podpiętka, patrząc od tyłu, ma bardziej wystający grzebień, co różni gatunek od rodzajów Brontornis i Paraphysornis (Alvarenga, 1993, 2003). Mimo że w okazie brakuje bloczków można przypuszczać że dogrzbietowo-przyśrodkowa cz. krezki bloczka jest rozszerzona (podobnie jak u Paraphysornis brasiliensis), co byłoby kolejną cechą charakterystyczną podrodziny.
Okaz MACN-A-52-110 opisany początkowo jako nowy gatunek Aucornis solidus (Ameghino, 1898) i zsynonimizowany przez Brodkorba (1967) z Physornis fortis stanowił jedynie bliższy koniec członu palcowego. Materiał ten należał do ptaka znacznie mniejszego od Physornis fortis i jest zbyt ubogi do przypisania go do konkretnego gatunku; być może należał do Andrewsornis abbotti, jednak jego status zostaje pozostawiony jako species in quirenda (Alvarenga i Hoffling, 2003).

Geologiczne otoczenie skamieniałości:
W tych samych poziomach stratygraficznych znaleziono szczątki wielkich ssaków z rodzaju Pyrotherium.

Bibliografia:
Agnolin, F.; 2007. Brontornis burmeisteri Moreno & Mercerat, un Anseriformes (Aves) gigante del Mioceno Medio de Patagonia, Argentina. Revista del Museo Argentino de Ciencias Naturales, n.s. 9, 15-25.

Alvarenga, H.M.F.; Hoffling, E; 2003. Systematic revision of the Phorusrhacidae (Aves: Ralliformes). Papeis avulsos de Zoologia 43(4): 55-91.

Hackett, S. J., et al., 2008. A phylogenomic study of birds reveals their evolutionary history. Science 320: 1763-1768.

Kobryń, H.; Kobryńczuk, F.; 2006. Anatomia zwierząt 3. Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa.

Milart, Z. i in. ; 2002. Anatomiczne mianownictwo weterynaryjne. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, Warszawa.

Ilustracja: http://www.dinozaury.com/index.php?opti ... itstart=20
Ostatnio zmieniony 25 maja 2009, o 20:36 przez Piotr G., łącznie zmieniany 4 razy.
GW OTOP

Awatar użytkownika
nazuul
Moderator
Moderator
Posty: 8244
Rejestracja: 3 grudnia 2007, o 19:51

Post autor: nazuul »

Forofaki są często są przedstawiane, także przez Ciebie Piotrze, z pazurami na skrzydłach - a w szczególności rodzaj Titanis. Jednak one raczej ich nie miały. Darren Naish pisze na ->swoim blogu, że nie ma żadnego dowodu na to, że Titanis ani jakikolwiek inny fororak takowe posiadał.
Poza tym, świetny opis i rysunki.

Teraz poprawki:
Piotr G. pisze: Synonimy:
Aucornis euryrhyncus Ameghino, 1898:9; Brodkorb, 1967
kursywa
Petterson (1941:52) egzaminował typ[niepotrzebna spacja] , znajdujący się obecnie w Muzeum Historii Naturalnej w Londynie i doszedł do wniosku[tu przecinek] iż okaz nie posiada żadnych morfologicznych cech przemawiających za jego przynależnością do Phorusrhacidae.
Autor sugerował nawet[,] że okaz może być grzebieniem biodrowym ssaka.
Alveranga i Hoffling (2003),[<-bez przecinka] po ponownym zbadaniu okazu stwierdzili [,]że jest to z całą pewnością cz. prawej żuchwy dużego fororaka.
Obrazek
[Stamp: Apsaravis] [Avatar: P. Weimer, CC BY-NC-SA 2.0]

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

Bardzo dziękuje!
Błędy poprawione!
Co do moich rysunków to nie są one najlepsze i są juz przestarzałe. Masz całkowitą rację Titanis, podobnie jak i in. fororaki nie posiadał pazurów na skrzydłach. Szczegóły wyjaśnię w opisie Titanisa który wykonam. Kiedy robiłem te rysunki (prawie 3 lata temu) panowało ogólne przekonanie że fororaki mogły mieć te pazury. Dziś wiemy że to nieprawda.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

d_m

Post autor: d_m »

To ciekawe z tymi pazurami. Do teraz byłem święcie przekonany o ich obecności. Na cytowanym przez nazuula blogu jest opis tej sprawy, ale niecierpliwie czekam na opis tytanisa autorstwa naszego speca. Swoją drogą - świetną robotę wykonujesz Piotrek! Bardzo dokładne opisy!

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

Dzięki Dawidzie! Staram się, ale specem nie jestem i jeszcze pewnie długo nie będę. Co do opisu Titanisa to nic nowego specjalnie tam nie będzie, tyle tylko że po polsku. Sprawa jest prosta. Baskin w 1995 nie porównał szczątków Titanisa z jego współczesnym krewnym kariamą (Cariama cristata). Gdyby to zrobił zapewne zuważyłby udeżające podobieństwo (widoczne tam na jednej fotce). To tyle w skrócie.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

ODPOWIEDZ