[OPIS] Eurotrochilus inexpectatus

Czyli o potomkach dinozaurów - zwierzętach z kladu Avialae
Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

[OPIS] Eurotrochilus inexpectatus

Post autor: Piotr G. »

EUROTROCHILUS INEXPECTATUS (Mayr, 2004)


Systematyka:
Rząd: Jerzykowe – Apodiformes (Peters, 1940)
Rodzina: Kolibry – Trochilidae (Vigors, 1825)

Etymologia:
Nazwa rodzajowa składa się z dwóch członów. Pierwszy człon „euro” pochodzi od nazwy subkontynentu na którym okaz został znaleziony, natomiast drugi „trochilus” jest nazwą typowego rodzaju rodziny do której gatunek należy.
Nazwa gatunkowa („inexpectatus”) oznacza w j. łacińskim „nieoczekiwany”; odnosi się ona do niespodziewanego występowania nowoczesnego kolibra w Europie.

Znalezione szczątki:
SMNS 80739/4 (holotyp) – częściowo dysartykułowany szkielet;
SMNS 80739/3a+b – szkielet dysartykułowany na dwie częścii;
SMNK-PAL.5591 – druga połowa holotypu;
SMNK-PAL.4410a+b – czaszka, niektóre kręgi, część obręczy kończyny piersiowej oraz niekompletne lewe skrzydło.

Lokalizacja i wiek znaleziska:
Freuenweiler, na pd. od Wiesloch (Baden – Wurttemberg, pd. Niemcy); pokłady iłowe Bott – Eder GmbH („Grube Unterfeld”), datowane na dln. oligocen (rupel, 32 Ma; Micklich i Hindebrandt, 2005).
Okaz SMNK-PAL.5591 został znaleziony w 1994 r, przez Annette i Haralda Oechslerów, natomiast SMNK-PAL.4410 odkryto podczas studenckiej wycieczki w 2005r.

Wymiary: (w mm)
Cały szkielet ptaka mierzy ok. 4 cm.
SMNS 80739/4: k. ramienna – 6,0; k. łokciowa – ok. 7,8; k. piszczelowo-stępowa – 14,9; k. stepowo-śródstopowa – 6,5; mostek – 13,6;
SMNS 80739/3: k. łokciowa – 8,2; k. nadgarstkowo-śródręczna – 6,9; k. stępowo-śródstopowa – 6,4; mostek – ok. 13,4;
SMNK-PAL.5591: czaszka – ok.26; dziób (od zawiasu nosowo-czołowego do końca) – ok.15,5; prawa k. krucza – 7,6; mostek – 15,3; prawa k. ramienna – 6,0; lewa k. łokciowa – 7,6; prawa k. łokciowa – 8,1; lewa k. udowa – ok. 9; prawa k. piszczelowo-stępowa – ok.15; lewa k. stępowo-śródstopowa – 6,7;
SMNK-PAL.4410a+b: czaszka – 28; dziób (od zawiasu nosowo-czołowego do końca) – ok. 16,8; lewa k. łokciowa – 8,0; lewa k. nadgarstkowo-śródręczna – 7,2.

Charakterystyka:
Jest to jeden z najmniejszych znanych nauce ptaków kopalnych, mniejszy od wszystkich innych przedstawicieli rzędu jerzykowych (Apodiformes), oprócz kolibrów. Rozmiarem był zbliżony do współczesnego gatunku kolibra – pustelnika rdzawogardłego (Glaucis hirsuta). Podobnie jak inne ptaki należące do powyższego rzędu posiadał krótkie i mocne kości ramienną oraz łokciową (nie ma żadnej innej grupy ptaków u których kości te byłyby tak krótkie). Od jerzyków różni się przede wszystkim wąskim, długim i prostym dziobem, który ma rozmiar mniej więcej 2/3 totalnej długości czaszki (u SMNK-PAL.4410a; w holotypie dalsza cz. dzioba nie zachowała się). Jak u współczesnych kolibrów szczękowe wyrostki k. podniebiennej są szeroko oddzielone, co wskazuje na obecność rynokinezy. W okazie SMNK-PAL.5591 czubek dzioba jest lekko podniesiony na swoim bliższym końcu, podobnie jak u niektórych współczesnych kolibrów (np. jak u pustelnika wielkodziobego – Phaethornis malaris). Rozwinięcie otworów nozdrzy nie może być wyróżnione. Kość czołowa jest szeroka przy zawiasie nosowo-czołowym, co może wskazywać na obecność bardzo rozszerzonej k. sitowej bocznej, jak w grupie koronnej kolibrów. Międzyoczodołowa cz. k. czołowej jest również szeroka, lecz w przeciwieństwie do niektórych współczesnych kolibrów (np. pustelnika rdzawogardłego – Glaucis hirsuta) nie ma żadnego śladu oczodołowej obręczy.
W okazie SMNK-PAL.4410a, podobnie jak u współczesnych kolibrów bliższa cz. k. szczękowej ma wklęsłą dobrzuszną powierzchnię. W tym samym okazie widoczna jest też lewa k. podniebienna, na której, podobnie jak u innych jerzykowych (Apodiformes) można dostrzec parę nozdrzy tylnych, zaopatrzonych w wyraźny, wybrzuszony guzek donosowy; wyrostek szczękowy jest szerszy niż u gatunków z grupy koronnej kolibrów. Inne elementy podniebienia i podstawy czaszki nie zostały znalezione.
Gałąź żuchwy jest pochylona w swojej bliższej ćwiartce w przybliżeniu pod kątem 150 stopni, a jej bliższy koniec jest uszkodzony. Para spojeń jest bardzo krótka w porównaniu z innymi jerzykowymi (Apodiformes).
Ślady kręgów są źle zachowane. Trzonek łopatki w okazie SMNK-PAL.5591 jest prosty i sztywny, podobnie jak u innego gatunku z grupy pnia - Jungornis tesselatus (dln. oligocen, Kaukaz) i w przeciwieństwie do grupy koronnej kolibrów, gdzie jest on bardziej pochylony. Koniec doczaszkowy u SMNK-PAL.4410a jest również podobny do tego u Jungornis.
Kolejną cechą która zbliża E. inexpectatus do grupy koronnej kolibrów jest morfologia mostkowego krańca k. kruczej. Jest on kolumnowaty i ma wypukłą powierzchnię dogrzbietową oraz bardziej zredukowany wyrostek boczny. U jerzyków i u wszystkich innych ptaków k. krucza staje się szersza w kierunku bardziej dośrodkowo wysunietego końca mostka. Podobnie jak u pozostałych jerzykowych (Apodiformes) k. krucza okazu SMNS 80739/3 posiada wielki otwór dla nerwu nadkruczego. Łopatkowy koniec tej kości nie zachował się w tym okazie, natomiast zachował się on u SMNK-PAL.4410 i jest on podobny do tego u Jungornis. Jak u wszystkich jerzykowych znajduje się na nim kielichowaty staw łopatkowy, który jest jednak bardziej kolisty niż u grupy koronnej kolibrów. Powierzchnia stawowa obojczykowa jest bardziej rozwinięta niż u współczesnych kolibrów. Podobnie jak u wczesnego przedstawiciela grupy pnia - Argornis caucasicus (grn. eocen, Kaukaz) i u Jungornis, lecz w przeciwieństwie do grupy koronnej kolibrów, wyrostek przedkruczy nie jest połączony z wyrostkiem barkowo-kruczym małym, kostnym mostkiem; w tym miejscu znajduje się mały wyrostek boczny. Widełki są szeroko rozstawione i w kształcie litery „U”, a ich nóżki są bardzo cienkie, podobnie jak u współczesnych kolibrów. Przeciwnie do Argornis, lecz podobnie jak u współczesnych kolibrów, koniec mostkowy ma wypukłość dogrzbietowej i dobrzusznej powierzchni oraz jajowatą i wklęsłą powierzchnię stawową mostka (w kształcie siodła, jak u Argornis; Karhu, 1999). Również w przeciwieństwie do Argornis jest tam nie wyraźny odcisk mięśnia mostkowo-kruczego. Morfologia końca mostkowego u Jungornis jest podobna do tej u E. inexpectatus, lecz jedynie dobrzuszna powierzchnia jest u niego wypukła.
Mostek u E. inexpectatus jest duży i proporcjonalnie krótszy niż u innych ptaków, jednak podobny do tego u gatunków z grupy koronnej kolibrów. Powierzchnia stawowa k. kruczej jest wypukła a wyrostki przednioboczne są podobne do tych u Jungornis i proporcjonalnie większe niż u pozostałych kolibrów. Powierzchnia ścianki wierzchołka mostka dla k. kruczej pasuje do jej mostkowego końca i nie ma wąskiej bruzdy, jak u ptaków spoza rzędu jerzykowych (Apodiformes), lecz wklęsłość z powierzchnią wypukłą. Wierzchołek mostka jest bardziej wysunięty niż u Jungornis. Grzebień mostka jest bardzo wysoki, jednak proporcjonalnie niższy niż u grupy koronnej kolibrów a jego doogonowa krawędź nie posiada żadnych wcięć. Doogonowa krawędź korpusu mostka jest sigmoidalnie zakrzywiona i nie jest wypukła jak u współczesnych kolibrów.
Kość ramienna E. inexpectatus jest podobna w swoich proporcjach do tej u Jungornis, jednak różni się od niej kilkoma szczegółami. Głowa kości ramiennej ma wyraźne dystalne wysunięcie, które jest apomorficzną cechą kladu który zawiera oprócz Eurotrochilus współczesne kolibry oraz Jungornis. Wysunięcie to u współczesnych kolibrów jest związane ze skrajną supinacją działającą na k. ramienną podczas lotu w zawisie. U Eurotrochilus wysunięcie to jest większe niż u Jungornis i jest zbliżone do tego u współczesnych kolibrów. Dodatkowo apomorficzną cechą kladu zawierającego współczesne kolibry i Jungornis jest obecność wyrostka na przyśrodkowej stronie k. ramiennej, przy przyczepie powierzchniowego nawracacza mięśnia; jest on obecny również u E. inexpectatus. Doczaszkowa powierzchnia k. ramiennej jest zachowana jedynie w okazie SMNK-PAL.5591 (w lewej k. ramiennej). Wyrostek nadkłykciowy dogrzbietowy mięśnia prostownika promieniowego śródręcza, którego morfologia jest do dzisiejszego dnia nieznana, jest usytuowany dalej proksymalnie na dalszym końcu k. ramiennej. Guzek nadkłykciowy dobrzuszny jest większy, natomiast wyrostek zginacza grubszy niż u Jungornis. Wcięcie głowy jest bardzo szerokie, jak u grupy koronnej kolibrów, lecz w przeciwieństwie do bliższego końca k. ramiennej sięga mniej w kierunku dobrzusznym oraz ma bardziej wyraźny grzebień dwugłowy a guzek dobrzuszny jest mniej wysunięty dystalnie. Na doogonowej powierzchni bliższego końca , na dobrzuszno-dalszym wysunięciu k. ramiennej znajduje się mały guzek, który jest nieobecny u przedstawicieli grupy koronnej kolibrów, ale trafia się u niektórych gatunków jerzyków i czubików (np. u cierniosternika ciemnego – Cypseloides senex i czubika małego – Hemiprocne comata). Kształt grzebienia deltapiersiowego jest niedostrzegalny u wszystkich znalezionych okazów. Dół mięśnia ramiennego jest nie wyraźny i większy niż u pozostałych kolibrów. Bardzo duży guzek nadkłykciowy dobrzuszny dociera w dystalnym kierunku prawie do kłykcia dobrzusznego; jego bliższa cz. jest mocniej dobrzusznie wysunięta. Wyrostek nadkłykciowy dogrzbietowy jest mniej wyraźny niż u gatunków grupy koronnej kolibrów oraz jest połączony z nadkłykciem dogrzbietowym przez doczaszkowo wklęsły i cienki grzebień; w grupie koronnej kolibrów jest on odseparowany od tego grzebienia rowkiem. Jak u Jungornis i niektórych kolibrów, lecz w przeciwieństwie do Argornis, nie ma żadnego guzka do przyczepu mięśnia części krótkiej błony lotnej (patrz Zusi i Bentz, 1982). Konfiguracja kłykci na dalszym końcu jest podobna do tej u współczesnych kolibrów i różna od tej u Argornis i jerzyków, u których kłykieć dogrzbietowy jest bardzo wąski i ciasno przylega do kłykcia dobrzusznego. Nadkłykieć dogrzbietowy ma wyraźniejsze górne wysunięcie. Bruzdy łopatkowo-trójgłowa i ramienno-trójgłowa są płytsze niż u gatunków grupy koronnej kolibrów.
Kość łokciowa u E. inexpectatus jest proporcjonalnie krótsza od tej samej kości u Jungornisa. Skrajne skrócenie k. łokciowej oraz bardziej wyraźne dystalne wysunięcie na głowie k. ramiennej popierają monofiletyczność kladu zawierającego Eurotrochilus i grupę koronną kolibrów, lecz nie zawierającego Jungornis.
W okazie SMNK-PAL.4410 lewa k. łokciowa jest zachowana w doczaszkowym i doogonowym spojrzeniu; w okazie SMNK-PAL.5591 prawa k. łokciowa ujawnia doczaszkowo-dobrzuszną powierzchnię i pierwszą lewą dogrzbietową powierzchnię. Bliższy koniec jest zakrzywiony doczaszkowo i podobnie jak u Argornis i w grupie koronnej kolibrów jego doogonowa powierzchnia posiada głęboki dół, który jest ograniczony wyraźnym grzbietem na doogonowej powierzchni wyrostka stawowego dogrzbietowego (u SMNK-PAL.4410a). Podobnie jak u innych gatunków grupy pnia oraz u współczesnych kolibrów dobrzuszno-bliższa krawędź stawu dobrzusznego jest mało wyraźna. Wyrostek łokciowy jest dobrze wykształcony, lecz nie jest tak mocno ściśnięty dobrzusznie-dogrzbietowo jak u gatunków z koronnej grupy kolibrów; podobieństwem do tej grupy jest wklęsłość dobrzusznej powierzchni. Na dalszym końcu kości jest wyraźne wcięcie ścięgnowe, widoczne w okazie SMNK-PAL.5591. Guzek nadgarstkowy jest bardziej wysunięty niż u jerzyków, lecz mniej niż u współczesnych kolibrów. Obręcz kłykcia dogrzbietowego nie jest tak spłaszczona jak u pozostałych kolibrów.
Kość promieniowa, widoczna w okazie SMNK-PAL.4410a , posiada dużą guzowatość w środkowej cz. trzonka, która jest nieobecna u Argornis, Jungornis i gatunków z grupy koronnej kolibrów. Ta nieregularność powierzchni może być patologiczną cechą osobnika.
Kość nadgarstkowo-śródręczna oraz dalsze człony palcowe wyraźnie przewyższają swoją długością k. łokciową. Wyrostek wyprostny k. nadgarstkowo-śródręcznej jest bardziej wysunięty niż u pozostałych kolibrów a brzeg doczaszkowy kości uzupełnia brak zębowatego wyrostka. Dystalnie k. śródręcza mniejsza (IV) nie rozciąga się poza k. śródręcza większą (III). Mały wyrostek międzyśródręczny jest obecny (w przeciwieństwie do jerzyków) i jest bardziej rozwinięty niż u współczesnych kolibrów. Kość trójgraniasta jest bardziej asymetryczna niż u pozostałych kolibrów. Człon palcowy bliższy palca większego (III) jest zaopatrzony w duży wyrostek wewnętrzny, który różni się kształtem od tego samego elementu u współczesnych kolibrów, który jest u nich bardziej spiczasty i trójkątny. Człon palcowy palca mniejszego (IV) nie jest tak bardzo wydłużony jak u pozostałych kolibrów. Te różnice potwierdzają przynależność Eurotochilus to grupy pnia kolibrów. Elementy skrzydła widoczne są również u znalezionego później okazu SMNK-PAL.4410, lecz dostarczają niewiele nowych informacji do tych opisanych wcześniej przez Mayra (2004a). Kość nadgarstkowo-sródręczna przypomina tą samą kość u Argornis, a wyrostek wyprostny jest bardziej wysunięty niż u pozostałych kolibrów oraz nie posiada dużego wyrostka międzyśródręcznego (zaznaczając że kość ta jest złamana w swojej środkowej cz., co powoduje niewłaściwe wrażenie jej proporcji). Kość trójgraniasta ma bardzo wydłużoną odnogę długą, która łączy się z korpusem pod kątem ok.50 stopni (prawie 90 stopni u pozostałych kolibrów); odnoga krótka jest bardzo skrócona. Człon palcowy bliższy palca większego (III) różni się od tego u przedstawicieli koronnej grupy kolibrów i posiada plezjomorficzną morfologię charakterystyczną dla Argornis, Jungornis, czubików (Hemiprocnidae) i jerzyków (Apodidae). Na jego dogrzbietowej powierzchni znajdują się dwa doły, guzek dla ścięgna mięśnia międzykostnego dogrzbietowego i nacięcie na dalszym końcu brzegu doczaszkowego. Człon palcowy dalszy palca większego (III) jest proporcjonalnie krótszy a jego zakończenie jest rozszerzone, podobnie jak u pozostałych kolibrów. Człon palcowy palca skrzydełka (II) ściśle przylega do doczaszkowej krawędzi k. nadgarstkowo-śródręcznej, z którą to mógł być połączony za życia, jak u współczesnych kolibrów, które nie mogą odciągać tej kości.
Kość kulszowa ma bardzo wąskie krańcowe wyrostki, które to kształtują większe ujście kulszowo-łonowe i są podobne do innych gatunków jerzykowych (Apodiformes); zasłonowy otwór jest doogonowo zamknięty.
Kość lędźwiowo-krzyżowa jest widoczna jedynie w dobrzusznym spojrzeniu u SMNK-PAL.5591 i jest źle zachowana.
Kość piszczelowo-stępowa jest źle zachowana we wszystkich okazach. Jest dość długa i podobnie jak u innych przedstawicieli rodziny kolibrów (Trochilidae) jest najdłuższym elementem kończyn; posiada małe grzebienie piszczelowe.
Kość stępowo-śródstopowa jest krótka i posiada duży podpiętek; bliższa cz. brzegu przyśrodkowego posiada ostrą krawędź. Jak u współczesnych kolibrów tylny palec jest długi i przyczepiony do początku dalszej części k. stępowo-śródstopowej. Bliższe człony palcowe przednich palców nie są tak bardzo skrócone jak u jerzyków.
W okazie SMNK-PAL.5591 (Mayr, 2007) obydwie kości stępowo-śródstopowe są widoczne w bocznym spojrzeniu. Jak u gatunków z grupy koronnej kolibrów podpiętek jest zaopatrzony w mocno wysunięty grzebień dośrodkowy z dwoma bruzdami po bokach. Kanały kości są tam niedostrzegalne. Dalszy koniec kości nie jest tak mocno dogrzbietowo-dobrzusznie ściśnięty jak u gatunków z grupy koronnej kolibrów. Przeciwnie do tej grupy bloczek kości śródstopia II jest podeszwowo wyciągnięty; jest to również cecha plezjomorficzna. Bloczki k. śródstopia II i IV są nieco krótsze niż bloczek k. śródstopia III. Bloczek śródstopia IV jest przyśrodkowo-bocznie wąski i znajduje się w płaszczyźnie bloczka k. śródstopia III.
Znaleziska tego gatunku wniosły ogromny wkład w wiedzę na temat ewolucji kolibrów (Trochilidae). Przedstawiciele tej rodziny występują obecnie jedynie w Nowym Świecie, lecz te oraz kilka innych znalezisk rodzaju (Mayr, 2003a, 2004a, 2005a, 2007; Louchart et al., 2007; Bocheński et Bocheński, 2008) pokazały że istotna część rozwoju tej grupy miała miejsce w Starym Świecie, na terenie Europy.
Rodzaj Eurotrochilus należał do grupy pnia kolibrów, z której to wywodzi się powstała prawdopodobnie w dln. miocenie (ok. 17 Ma), na terenie Ameryki Śr. lub Pd. grupa koronna kolibrów, zawierająca wszystkie współcześnie żyjące gatunki rodziny (Bleiweiss, 1998b). Przedstawiciele tego rodzaju (jak widać w powyższych porównaniach z innymi rodzajami) byli najnowocześniejszymi gatunkami grupy pnia. Niedawno znalezione okazy wykazały dużą rozmaitość gatunków tej grupy w paleogenie Europy. Oprócz 3 gatunków rodzaju Eurotrochilus należą do niej dwie kopalne rodziny: Cypselavidae z 3 gatunkami i Jungornithidae z 2 gatunkami. Przedstawiciele rodziny Cypselavidae (Argornis, Parargornis, Cypselavus), stanowiący eoceńską grupę pnia kolibrów różnią się znacznie od ich współczesnych krewnych. Jednak przedstawiciele rodziny Jungornithidae i rodzaju Eurotrochilus z oligocenu, są już bardziej podobni do współczesnych kolibrów i wykazują morfologiczne adaptacje do długotrwałego lotu w zawisie jak współczesne kolibry (Karhu, 1988; Mayr, 2004a). Jednakże tylko u przedstawicieli rodzaju Eurotrochilus znaleziono długi dziób wskazujący na odżywianie się nektarem kwiatów. Gatunki tego rodzaju były również najmniejsze z całej grupy pnia. Połączenie tych cech ze zdolnością do lotu w zawisie, stwierdzone po raz pierwszy u E. inexpectatus, udowadnia że były to najstarsze znane nauce ptaki odżywiające się nektarem kwiatów. Ten ważny fakt pokazuje że koewolucja ptaków i roślin ornitopylnych miała już miejsce w dln. oligocenie.
Skamieniałości E. inexpectatus pochodzące z trzech osobników oraz znaleziska innych gatunków należących do tego samego rodzaju z Polski i Francji sugerują że kolibry te były dość liczne w paleogenie Europy. Nie wiadomo kiedy i dlaczego wymarły, ale przyczyny leżą najprawdopodobniej w ekologicznym współzawodnictwie z innymi ptakami i owadami a nie w zmianach klimatycznych (Mayr, 2005a,d).

Geologiczne otoczenie skamieniałości:
W tej samej lokalizacji znaleziono również szczątki innych gatunków ptaków, należących do:
- rurkonosych (Procellariiformes; Mayr et al., 2002b),
- nurów (Gaviiformes; Mayr, 2004b),
- czepig (Coliidae; Mayr, 2000),
- trogonów (Trogonidae; Mayr, 2005b),
- dzieciołowych (Piciformes; Mayr, 2005c, 2006),
- wróblowych (Passeriformes; Mayr et Manegold, 2004, 2006).
E. inexpectatus jest najliczniejszym małym ptakiem w tej lokalizacji.

Bibliografia:
Mayr, G.; 2004. Old World fossil record of modern-type hummingbirds. Science 304: 861-864.
Mayr, G.; 2007. New specimens of the early Oligocen Old World hummingbird Eurotrochilus inexpectatus. J. Ornithol. 148: 105-111.
Praca zbiorowa pod red. Z. Milarta; 2002. Anatomiczne mianownictwo weterynaryjne. Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne. Warszawa.
Kobryń, H.;Kobryńczuk, F.; 2006. Anatomia zwierząt 3. Wydawnictwo Naukowe PWN. Warszawa.
Mielczarek,P.; Cichocki, W.; 1999. Polskie nazewnictwo ptaków świata. Notatki ornitologiczne tom 40, zeszyt specjalny.

Specjalne podziękowania dla Małgorzaty Bieńkowskiej i Dawida Mazurka!!!
Ostatnio zmieniony 30 lipca 2008, o 20:21 przez Piotr G., łącznie zmieniany 1 raz.
GW OTOP

Awatar użytkownika
hanys
Jurajski allozaur
Jurajski allozaur
Posty: 1012
Rejestracja: 24 lipca 2008, o 14:37
Lokalizacja: beWYRYhills

Post autor: hanys »

długi opis, na razie sie nie zagłębiam ale mam pytanie.
Czy kolibry nie są czasem wydzielane w osobny rząd?

Gratuluję chęci :D

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

Dawniej wydzielano kolibry w osobny rząd, ale obecnie uważa się że należą one do jerzykowych (Apodiformes). Kolibry, jerzyki i czubiki pochodzą prawdopodobnie od wspólnego przodka oraz wykazują kilka podobieństw, z których najwazniejsze jest to o którym wspomniałem w opisie, czyli posiadanie mocnych i skrajnie krótkich kości łokciowej i ramiennej. U wszystkich innych ptaków kości te są dłuższe. Ostatnio opublikowane wyniki badań genetycznych (Hackett et al., 2008) wykazały też pokrewieństwo jerzykowych z lelkowymi (Caprimulgiformes). Autorzy zaproponowali by połączyć oba te rzędy w jeden - Caprimulgiformes. Badania te potwierdziły też pokrewieństwo jerzyków i kolibrów.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

Awatar użytkownika
nazuul
Moderator
Moderator
Posty: 8246
Rejestracja: 3 grudnia 2007, o 19:51

Re: [OPIS] Eurotrochilus inexpectatus

Post autor: nazuul »

Ale opis! :o Chylę czoła!
Wstepne uwagi
Piotr G. pisze: Nazwa gatunkowa („inexpectatus”)
kursywą?
Piotr G. pisze:SMNS 80739/3a+b – częściowo dysartykułowany szkielet na dwa kawałki;
może "szkielet dysartykułowany na dwie części"?
Obrazek
[Stamp: Apsaravis] [Avatar: P. Weimer, CC BY-NC-SA 2.0]

Awatar użytkownika
hanys
Jurajski allozaur
Jurajski allozaur
Posty: 1012
Rejestracja: 24 lipca 2008, o 14:37
Lokalizacja: beWYRYhills

Post autor: hanys »

Dawniej wydzielano kolibry w osobny rząd, ale obecnie uważa się że należą one do jerzykowych (Apodiformes)
a co z nazwą krótkonogie :?:


Człon palcowy bliższy palca wiekszego (III) różni się od tego u przedstawicieli
większego

nadgarstkowo-śródręcznej, z którą to mógłbyć połączony za życia,
mógł być

zasłonowy otwór jest doogonowo zamkniety.
zamknięty

Kość stepowo-śródstopowa jest krótka i posiada duży podpiętek
przyczepiony do początku dalszej części k. stepowo-śródstopowej
obydwie kości stepowo-śródstopowe są widoczne

stępowo
W tym samym okazie widoczna jest też lewą k. podniebienna
lewa

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

Bardzo dziekuje!!!
Błędy poprawiłem. A jeśli chodzi o nazwę "krótkonogie" to była ona dawniej używana. Obecnie stosuje sie nazwę "jerzykowe". Najaktualniejsze polskie nazewnictwo ornitologiczne znajduje sie w zeszycie Mielczarka i Cichockiego "Polskie nazewnictwo ptaków świata" (patrz bibliografia pod opisem).
Apropos pokrewieństwa kolibrów z lelkami. Oczywiście w świetle badań przeprowadzonych przez Hacketta i in.(2008) jest ono bliższe, ale kolibry (Trochilidae), jerzyki (Apodidae) i czubiki (Hemiprocnidae) pozostają dalej rodzinami najbardziej ze sobą spokrewnionymi. Narazie nie będe zmieniał w opisie Apodiformes na Caprimulgiformes, bo nie wiadomo jak będzie wyglądało polskie nazewnictwo w tym wypadku. Pozatym niewiadomo czy ta systematyka się jeszcze nie zmieni. Być może zostaną wydzielone podrzędy w obrębie nowego Caprimulgiformes, lub zostanie on przekształcony w nadrząd. Jeśli ktoś posiada bardziej aktualne informacje niech podeśle. Będę wdzięczny.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

Awatar użytkownika
hanys
Jurajski allozaur
Jurajski allozaur
Posty: 1012
Rejestracja: 24 lipca 2008, o 14:37
Lokalizacja: beWYRYhills

Post autor: hanys »

Ja też dziekuję
hanys pisze:Czy kolibry nie są czasem wydzielane w osobny rząd?
ja jestem wychowywany na Polskim nazewnictwie ptaków świata (tam są osobne rzędy) ale książka jest już nieaktualna (np. rodzaj Parus)

RĂłwnieĹź pozdrawiam :D

Awatar użytkownika
Piotr G.
Sylurski akantod
Sylurski akantod
Posty: 162
Rejestracja: 17 lipca 2007, o 18:10
Lokalizacja: Warszawa

Post autor: Piotr G. »

To prawda jest tam wiele nieaktualnych informacji, ale mimo wszystko, przynajmniej jeśli chodzi o polskie nazewnictwo jest to najaktualniejsze wydawnictwo. Za czasów mojej wczesnej młodości wiekszość ptaków nie miała wogóle polskich nazw lub miała ich po kilka ( w każdej książce inna).Broszura ta wprowadziła porządek. Miejmy nadzieje że zostanie wydana wersja uaktualniona.
Pozdrawiam
Piotrek
GW OTOP

Awatar użytkownika
dilong
Jurajski allozaur
Jurajski allozaur
Posty: 1609
Rejestracja: 5 sierpnia 2006, o 10:20
Imię i nazwisko: Maciej Krzysztof Pindakiewicz
Lokalizacja: województwo mazowieckie

Post autor: dilong »

Chyba jest juĹź uaktualniona w ksiĹźkach. Andzreja Kruszewica i najnowszym dwu-tomowym atlasie ptakĂłw "Ptaki Polski"
Geologia UW

Awatar użytkownika
hanys
Jurajski allozaur
Jurajski allozaur
Posty: 1012
Rejestracja: 24 lipca 2008, o 14:37
Lokalizacja: beWYRYhills

Post autor: hanys »

Chyba jest juĹź uaktualniona w ksiĹźkach. Andzreja Kruszewica i najnowszym dwu-tomowym atlasie ptakĂłw "Ptaki Polski"
no tak ale w "Ptakach Polski" są ptaki Polski a większość ptaków żyje w strefie tropikalnej :)
wracając do sikor z ok 50 gatunków tylko 7 żyje w Polsce, przedstawicieli dwóch nowych rodzajów nie ma w polskiej awifaunie Baeolophus i Pseudopodoces (ostatnio przeniesiony wogóle do krukowatych )

ODPOWIEDZ