Forum Dinozaury.com

Ciąg dalszy kwestii formalnych: 1) Gymnophiona, nie Apoda (nazwa zajęta przez rodzaj ciem), 2) wg Pardo i in. do grupy koronowej owszem, należą temnospondyle, ale nie wszystkie - najbardziej odpowiadałoby to kladowi Rhachitomi, ale nie do końca.
Co do tego polifiletyzmu mam pewne wątpliwości, tzn. wg hipotezy Pardo i in. faktycznie do grupy koronowej należą nie tylko Salientia, Caudata i Gymnophionomorpha, ale żadna z tych trzech grup nie jest bliżej spokrewniona z owodniowcami niż z pozostałymi płazami, a to było główne założenie tej koncepcji "polifiletyzmu". Ponadto Pardo i in. nie uwzględnili w swojej analizie lepospondyli, więc nie przetestowali obu głównych koncepcji pochodzenia Lissamphibia. Myślę, że w tej kwestii kontrowersje będą trwać jeszcze bardzo długo.

PS

Utahraptor pisze:

Skawiński i Kaczmarek pisze: Filogenetyka molekularna ma jednak inne problemy. Jednym z nich jest zjawisko „przyciągania długich gałęzi”, w którym bliżej niespokrewnione ze sobą taksony cechujące się szybką ewolucją na poziomie molekularnym sytuują się blisko siebie na drzewie filogenetycznym (w przypadku danych morfologicznych zjawisko to uznawane jest za znacznie mniej istotne)

Powyższe twierdzenie jest zgodne z obecną literaturą, jednak obawiam się, że jest dokładnie odwrotnie. To Iguania prawdopodobnie są przyciągane przez grupę zewnętrzną w analizach morfologicznych. W analizach morfologicznych przeważają cechy binarne, a do tego mamy słabe opróbkowanie dolnej części drzewa. Jeśli już używa się skamieniałości, to są to zazwyczaj przedstawiciele już zaawansowanych grup. Dlatego aż się prosi o przyciąganie długich gałęzi.

"Obecny stan wiedzy" jest z definicji stanem przejściowym i oczywiście będzie podlegał zmianom, czasem drastycznym. Niewykluczone, że czas przyzna Ci rację - z drugiej jednak strony, sugerowano też, że LBA może odpowiadać za bardzo bazalną pozycję dibamidów (która nikomu nawet przez myśl by nie przeszła, gdyby nie wyniki badań molekularnych). Dzięki za komentarz.

Absolutna sensacja. Kolejny kandydat na odkrycie roku. Bardzo mi się podoba figura 3. Jest bardzo przekonywująca. Brak lepospondyli w analizie rzeczywiście jest wadą, ale, zważywszy na dystans czasowy, nie spodziewałbym się tutaj zmian.

Ag.Ent pisze:2) wg Pardo i in. do grupy koronowej owszem, należą temnospondyle, ale nie wszystkie - najbardziej odpowiadałoby to kladowi Rhachitomi, ale nie do końca.

Chodziło raczej nie o zasięg nazwy, co o ewolucję morfologiczną.

Ag.Ent pisze:Niewykluczone, że czas przyzna Ci rację - z drugiej jednak strony, sugerowano też, że LBA może odpowiadać za bardzo bazalną pozycję dibamidów (która nikomu nawet przez myśl by nie przeszła, gdyby nie wyniki badań molekularnych).

Problem pochodzenia dibamidów jest chyba jeszcze bardziej pasjonujący niż to jest w przypadku amfisben. Nie mamy żadnych skamieniałości uznawanych za dibamidy, choć jak patrzę na mezozoiczne jaszczurki, to parę by się znalazło. W każdym razie nawet dane molekularne nie dają jednoznacznej odpowiedzi. Podejrzewam, że ich najbliższymi krewnymi są gekony, a nie wszystkie łuskonośne. Rozstrzygnięcie da zapis kopalny.

To był dobry tydzień dla Jasona Pardo - parę dni temu publikacja w PNAS-ie, a teraz jeszcze Nature! Wraz z zespołem opisuje w niej budowę czaszki wczesnego czworonoga Lethiscus. Według autorów lepospondyle nie są grupą monofiletyczną - aistopody (do których należy Lethiscus) mają być pierwotnymi czworonogami poza grupą koronową, natomiast reszta lepospondyli nie jest bliskimi krewnymi owodniowców, ale wprost należy do tej grupy! Takie np. Lysorophia można wg tej koncepcji nazwać gadami sensu lato, bo są bliżej spokrewnione ze współczesnymi gadami niż z synapsydami. Z kolei monofiletyczne Lissamphibia pochodzą od amfibamidów (ale analiza nie uwzględnia Chinlestegophis). Ciekawe, jak odpowiedzą badacze wspierający pochodzenie nowopłazów od lepospondyli (bo z pewnością publikacje Pardo i in. nie przejdą bez echa).

Pardo J., Szostakiwskyj M., Ahlberg P.E., Anderson J.A. 2017. Hidden morphological diversity among early tetrapods. Nature. https://doi.org/10.1038/nature22966.

Utahraptor pisze:

Ag.Ent pisze:2) wg Pardo i in. do grupy koronowej owszem, należą temnospondyle, ale nie wszystkie - najbardziej odpowiadałoby to kladowi Rhachitomi, ale nie do końca.

Chodziło raczej nie o zasięg nazwy, co o ewolucję morfologiczną.

Nie jestem pewien, czy dobrze rozumiem Twój komentarz, ale i tak nie wydaje mi się ("Temnospondyle i stereospondyle wpadają wtedy w crown group Lissamphibia.").

Tak, tak jeśli chcemy zachować monofiletyczność Lissamphibia, to obie grupy muszą się w niej znaleźć. Chodziło o to, że płazy bezogonowe wywodzą się ze zwierząt o budowie typowej dla temnospondyli.

Druga praca Pardo (była w bibliografii poprzedniej) budzi u mnie większe wątpliwości. Słabe opróbkowanie, tłumaczone doborem najbardziej kompletnych taksonów, było już krytykowane w literaturze (np. jedna z prac Wiensa). Wiele cech binarnych, taksony z różnych okresów - aż się prosi o LBA. Wie ktoś gdzie autorzy podają listę synapomorfii dla poszczególnych kladów? Przekartkowałem załącznik i nie znalazłem.

Przejrzałem jeszcze raz tę pracę, ale nie znalazłem nigdzie listy cech, które łączyłyby proponowane klady... ehh... szkoda gadać.

A tymczasem z triasu Madagaskaru mamy nowego długopyskiego płaza:

Fortuny, J., Gastou, S., Escuillié, F., Ranivoharimanana, L., Steyer, J.-S. 2017. A new extreme longirostrine temnospondyl from the Triassic of Madagascar: phylogenetic and palaeobiogeographical implications for trematosaurids. Journal of Systematic Palaeontology, w druku.
http://www.tandfonline.com/doi/full/10. ... 17.1335805

A ze środkowej jury Szkocji nowy krewniak krokodyli:

Yi, H., Tennant, J. P., Young, M. T., Challands, T. J., Foffa, D., Hudson, J. D., Ross, D. A., Brusatte, S. L. 2017. An unusual small-bodied crocodyliform from the Middle Jurassic of Scotland, UK, and potential evidence for an early diversification of advanced neosuchians. Earth and Environmental Science Transactions of The Royal Society of Edinburgh.
https://www.cambridge.org/core/journals ... B9BA358DE1

Problematyczny środkowojurajski archozaur Razananandrongobe nie jest teropodem, lecz krokodylomorfem, prawdopodobnie należącym do Notosuchia. Jeśli to prawda, byłby on najstarszym przedstawicielem tego kladu, a do tego największym (nie znalazłem w artykule dokładnej wielkości, ale sądząc po ilustracjach, szacowałbym go na jakieś 8-10 metrów).

Dal Sasso C, Pasini G, Fleury G, Maganuco S. 2017. Razanandrongobe sakalavae, a gigantic mesoeucrocodylian from the Middle Jurassic of Madagascar, is the oldest known notosuchian. PeerJ 5: e3481. https://doi.org/10.7717/peerj.3481

PS Później zaktualizuję opis w ED.

Opisano właśnie hatterie z późnego triasu Szwajcarii Wśród nich jest coś podobnego do difydontozaura, jest Paleollanosaurus znany wcześniej tylko z USA oraz nowy rodzaj i gatunek Deltadectes elvetica:

Whiteside, D. I., Duffin, C. J., Furrer, H. 2017. The Late Triassic lepidosaur fauna from Hallau, North-Eastern Switzerland, and a new 'basal' rhynchocephalian Deltadectes elvetica gen. et sp. nov. Neues Jahrbuch für Geologie und Paläontologie - Abhandlungen 285(1), 53-74.
http://www.ingentaconnect.com/content/s ... ic-live-03

Ukazał się artykuł o wczesnym żółwiu morskim z Owadowa (późna jura) został nazwany Owadowia borsukbialynickae. Epitet gatunkowy został nadany na cześć pani profesor Magdaleny Borsuk Białynickiej.

http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1002/gj.2952/full

Kolejne polskie odkrycia

Dawid Surmik, Bruce M. Rothschild, Mateusz Dulski & Katarzyna Janiszewska (2017)
Two types of bone necrosis in the Middle Triassic Pistosaurus longaevus bones: the results of integrated studies.
Royal Society Open Science 2017 4 170204;
DOI: 10.1098/rsos.170204
http://rsos.royalsocietypublishing.org/ ... 4/7/170204

Są już abstrakty 15. konferencji EAVP, która zaczyna się w przyszłym tygodniu: http://www.palmuc.de/bspg/images/Zittel ... online.pdf

EDIT
I znowu o lepidozaurach - tym razem gondwańskich. Niewykluczone, że wkrótce ukażą się kolejne artykuły z tej tematycznej sekcji.

Simões T.R., Apesteguía S., Hsiou A.S., Daza J.D. 2017. Lepidosaurs from Gondwana: An introduction. Journal of Herpetology 51: 297-299. doi:10.1670/17-053
http://journalofherpetology.org/doi/abs/10.1670/17-053

Jenkins K.M., Jones M.E.H., Zikmund T., Boyde A., Daza J.D. 2017. A review of tooth implantation among rhynchocephalians (Lepidosauria). Journal of Herpetology 51: 300-306. doi:10.1670/16-146
http://journalofherpetology.org/doi/abs/10.1670/16-146

Simões T.R., Caldwell M.W., Weinschütz L.C., Wilner E., Kellner A.W.A. 2017. Mesozoic lizards from Brazil and their role in early squamate evolution in South America. Journal of Herpetology 51: 307-315. doi:10.1670/16-007
http://journalofherpetology.org/doi/abs/10.1670/16-007

EDIT2
No i już są...

Stilson K.T., Bell C.J., Mead J.I. 2017. Patterns of variation in the cranial osteology of three species of endemic Australian lizards (Ctenophorus: Squamata: Agamidae): implications for the fossil record and morphological analyses made with limited sample sizes. Journal of Herpetology 51: 316-329. https://doi.org/10.1670/16-152

Jiménez-Huidobro P., Simões T.R., Caldwell M.W. 2017. Mosasauroids from Gondwanan continents. Journal of Herpetology 51: 355-364. https://doi.org/10.1670/16-017

Onary S.Y., Fachini T.S., Hsiou A.S. 2017. The snake fossil record from Brazil. Journal of Herpetology 51: 365-374. https://doi.org/10.1670/16-031

Gray J.A., McDowell M.C., Hutchinson M.N., Jones M.E.H. 2017. Geometric morphometrics provides an alternative approach for interpreting the affinity of fossil lizard jaws. Journal of Herpetology 51: 375-382. https://doi.org/10.1670/16-145

Opisano triasowego, roślinożernego, rogatego archozauromorfa - Shringasaurus indicus, spokrewnionego z azendozaurem. To kolejny przykład konwergencji pomiędzy triasowymi archozauromorfami a dinozaurami - tym razem oczywiście ceratopsami. Autorzy sugerują, że rogi te były używane do walk wewnątrzgatunkowych.

Sengupta S., Ezcurra M.D., Bandyopadhyay S. 2017. A new horned and long-necked herbivorous stem-archosaur from the Middle Triassic of India. Scientific Reports 7: 8366. https://doi.org/10.1038/s41598-017-08658-8

Kolejny dziwak z triasu. Jednak podobieństwo do dinozaurów rogatych jest raczej niewielkie. Mamy też nową rodzinę jaszczurek w kredzie Europy:

Codrea, V. A., Venczel, M., & Solomon, A. (2017). A new family of teiioid lizards from the Upper Cretaceous of Romania with notes on the evolutionary history of early teiioids. Zoological Journal of the Linnean Society.
https://doi.org/10.1093/zoolinnean/zlx008

oraz dokładną osteologię pappochelysa, czyli prażółwia bez skorupy:

Schoch, R. R., & Sues, H. D. (2017). Osteology of the Middle Triassic stem-turtle Pappochelys rosinae and the early evolution of the turtle skeleton. Journal of Systematic Palaeontology, 1-39.
http://dx.doi.org/10.1080/14772019.2017.1354936

Utahraptor pisze:Kolejny dziwak z triasu. Jednak podobieństwo do dinozaurów rogatych jest raczej niewielkie.

Jak to w konwergencji bywa - ale bardziej medialne jest nawiązanie do dinozaurów rogatych (arrhinicoceratops w Figure 2 pracki), niż do tura czy krowy ;)

Skoro kameleon Jacksona ma być podobny do triceratopsa (w prawie każdej książce dla dzieci o tym piszą!), to ten tym bardziej ;)

Mamy tropy dwunożnych praludzi (homininów) sprzed prawie sześciu milionów lat. Zaskoczenie tym większe, że nie chodzi o znalezisko z Afryki, a z Krety! Połowa autorów to Polacy!

Gierliński, G.D., Niedźwiedzki, G., Lockley, M.G., Athanassiou, A., Fassoulas, C., Dubicka, Z., Boczarowski, A., Bennett, M.R. Possible hominin footprints from the late Miocene (c. 5.7 Ma) of Crete? Proceedings of the Geologists' Association, w druku.
http://www.sciencedirect.com/science/ar ... 781730113X

Jakiś czas temu czytałem (ale to na jakimś paranormal page - więc się nie liczy), że istnieją artefakty* i znaleziska świadczące o tym, że takie hominidy musiały występować znacznie wcześniej.

* nie mam tu na myśli rzekomych śladów hominida sprzed np. 500 mln lat itp., żeby nie było

Budowa ucha wewnętrznego gadów łuskonośnych w kontekście powstania węży:

Palci, A., Hutchinson, M. N., Caldwell, M. W., & Lee, M. S. (2017). The morphology of the inner ear of squamate reptiles and its bearing on the origin of snakes. Royal Society Open Science, 4(8), 170685.
http://rsos.royalsocietypublishing.org/ ... 4/8/170685

Rola biologii rozwoju i konwergencji w radiacji jaszczurek z rodziny lacertidów:

Hipsley, C. A., & Müller, J. (2017). Developmental dynamics of ecomorphological convergence in a transcontinental lizard radiation. Evolution, 71(4), 936-948.
http://www.lacerta.de/AS/Bibliografie/BIB_10902.pdf

Kręgi krzyżowe u archozauriformów:

Griffin, C. T., Stefanic, C. M., Parker, W. G., Hungerbühler, A., & Stocker, M. R. (2017). Sacral anatomy of the phytosaur Smilosuchus adamanensis, with implications for pelvic girdle evolution among Archosauriformes. Journal of Anatomy, w druku.
http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1 ... 12681/full

Drobne szczątki pierwotnych kręgowców z syluru znalezione w Polsce:

Bremer, O., Niedźwiedzki, G., Blom, H., Dec, M., & Kozłowski, W. (2017). Vertebrate microremains from the upper Silurian Winnica Formation of the Holy Cross Mountains, Poland. Geological Magazine, 1-19.
https://doi.org/10.1017/S0016756817000681

Mamy nowy zespół triasowych kręgowców z Argentyny. Pochodzi z formacji Chañares, która już wcześniej była znana z bogatego zespołu kręgowców. Ten nowy jest jednak nieznacznie starszy od dotychczas znanego, prawdopodobnie z przełomu karniku i ladynu. Pokazuje co działo się na tym terenie przed pojawieniem się dinozaurów i ich najbliższych krewnych. Nowy zespół obejmuje głównie pseudozuchy, dicynodonty i cynodonty, a także trochę rynchozaurów:

Martín D. Ezcurra, Lucas E. Fiorelli, Agustín G. Martinelli, Sebastián Rocher, M. Belén von Baczko, Miguel Ezpeleta, Jeremías R. A. Taborda, E. Martín Hechenleitner, M. Jimena Trotteyn & Julia B. Desojo. 2017. Deep faunistic turnovers preceded the rise of dinosaurs in southwestern Pangaea. Nature ecology & evolution.
https://www.nature.com/articles/s41559-017-0305-5

Daniel oraz Andrea Cau o filogenezie i nomenklaturze mozazaurów:

Madzia D., Cau A. 2017. Inferring 'weak spots' in phylogenetic trees: application to mosasauroid nomenclature. PeerJ 5: e3782. https://doi.org/10.7717/peerj.3782

http://theropoda.blogspot.com/2017/09/i ... roidi.html

EDIT

I znowu Daniel, tym razem o plezjozaurach:

Madzia D., Machalski M. 2017. Isolated pliosaurid teeth from the Albian–Cenomanian (Cretaceous) of Annopol, Poland. Acta Geologica Polonica 67: 393-403. https://doi.org/10.1515/agp-2017-0018

Gratulacje!

Ag.Ent pisze:Gratulacje!

Dzieki!

Nasi paleontolodzy opisali najstarszy znany przypadek skoliozy w dziejach Ziemi. Chorym był mezozaur znaleziony w Brazylii:

Szczygielski T, Surmik D, Kapuścińska A, Rothschild BM (2017) The oldest record of aquatic amniote congenital scoliosis. PLoS ONE 12(9): e0185338.
https://doi.org/10.1371/journal.pone.0185338

nowe pterozaury:
azdarchoid z Argentyny
http://www.scielo.br/pdf/aabc/2017nahea ... 170478.pdf
świetnie zachowany anurognatyd z Chin (prowincja Liaoning)
http://sp.lyellcollection.org/content/s ... 6.full.pdf

Trochę o mózgu fitozaurów i jak radziły sobie w wodnym środowisku:

Lessner, E. J., & Stocker, M. R. (2017). Archosauriform endocranial morphology and osteological evidence for semiaquatic sensory adaptations in phytosaurs. Journal of Anatomy.
http://onlinelibrary.wiley.com/doi/10.1 ... 12668/full

Nowy morski krokodyl z jury:

Foffa, D., Young, M. T., Brusatte, S. L., Graham, M. R., & Steel, L. (2017). A new metriorhynchid crocodylomorph from the Oxford Clay Formation (Middle Jurassic) of England, with implications for the origin and diversification of Geosaurini. Journal of Systematic Palaeontology, 1-21.
http://www.tandfonline.com/doi/abs/10.1 ... 17.1367730

Wśród prawie siedmiu tysięcy gatunków dzisiejszych żab, większość ma słabe szczęki i w niewielkim stopniu używa ich do chwytania zdobyczy. Południowo-amerykańska żaba rogata jest tutaj wyraźnym wyjątkiem. Jest agresywna i potrafi odżywiać się innymi kręgowcami. Badacze postanowili zbadać jej siłę zgryzu. Okazuje się, że przerośnięte żaby rogate i ich mezozoiczny krewniak (Beelzebufo ampinga) miały siłę zgryzu porównywalną do średniej wielkości mięsożernych ssaków:

Lappin, A. K., Wilcox, S. C., Moriarty, D. J., Stoeppler, S. A., Evans, S. E., & Jones, M. E. (2017). Bite force in the horned frog (Ceratophrys cranwelli) with implications for extinct giant frogs. Scientific reports, 7(1), 11963.
https://www.nature.com/articles/s41598-017-11968-6